نمی توانم بگویم بهار را دوست ندارم. اگر بگویم دروغ گفته ام.............................................. که قلبم سر سپرده ی قلب بهار است و روحم گره خورده به تار و پود شکوفه های بهاری............ گنجشکان بازیگوش و پروانه های عاشق پیشه اش............................................................ اما بهاری که من تاکنون می شناختم با زمین نسبتی دیرینه داشت...................................... الان تعریف من از بهار چیز دیگری ست............................................................................. راستش بهارِ الان من ریشه در آسمان دارد. می دانی؟...................................................... از همان روزی که معبد چشمهای تو را زیارت کردم نام فصل ها را تغییر داده ام........................ و اولین فصل سال را در سالنامه ی دلم، چشمهایت نامیدم................................................. این همه کلمه را کنار هم قطار کردم تا به همین جمله برسم ............................................... که چشمهایت آخرین ایستگاه خوشبختی من است. چشمهایت نام دیگر ماه است.................. با آن سوسوی عاشقانه و دریای مهربانی سیالی که درونش موج می زند............................... هرکه تورایک بارببیندبا کلمات من هم آوا می شودکه چشمهایت بهاررابه زانودرمی آورد. و رشک آسمان را با تمام ستاره هایش برمی انگیزد.......................................................... مهربانی چشمهایت شناسنامه ندارد و قدمتش برمی گردد................................................. به روز قسمت مهربانی ها به دست خداوند...................................................................... چشمهایت زیباترین و منظوم ترین شعر خداوند است ........................................................ ومن چقدردوست دارم تمام عمردست زیرچانه بزنم وفقط به چشمهایت خیره شوم خدا میداند . گفته بودمت چه شعرها که برای موهای تو می توان سرود.................................................. و چقدر آرامم می کند خیره شدن به رقص موهایت در باد.................................................... این مثنوی تو سرانگشتان مرا کم دارد که ورق بزند برگ برگ معطرش را ................................ بوی بهشت می دهد این گیسوان دل باخته به حضرت باد .................................................. یه لبخند مصنوعی رو لبم می کارم یه عالمه کار میریزم سر خودم که دیگه وقتی برای بی قراری نمونه آرزوهام...گذشته...خاطرات رو چی کار کنم؟ این و دیگه نمی دونم گاهی میان سراغم حالا تو یه جاده ام با پای پیاده باید برم اما بی هدف کجا باید برم؟ نمی دونم چرا باید برم؟ نمی دونم خیلی تنهام خیلی اما باید رفت زندگی همینه چاره ای نداره روزهای قشنگ رو باید توی ذهن مجسم کرد باید عاشق باشم عاشق تو عاشق زندگی اين جا هوا خوب است باران به لحن تو مي بارد و از آستين دلم ياد تو مي چکد!! ابرهاي پيوسته تو را به من مي رساند ....!! هر برگ، نامه اي مي شود که از دست نوازش هاي دور تو مي ريزد! حالا پلکم را مي بندم مي خواهم خيس از خاطرات تو شوم باران حالا تندتر مي بارد وگونه هايم از نديدن هاي تو خيس گاهي آرزو مي کنم... از کوچه های حادثه به آرامی می گذرم با دستهایم چشمانم را محو می کنم تا ببینم آن کوچه بن بست تنهایی عشق را... دلم عجیب هوای دیدنت را کرده است دستانم را کمی کنار می زنم از لا به لای انگشتان لرزانم نیم نگاهی به گذشته ناتمامم می اندازم چیز زیادی نیست و از من نیز چیزی نمانده است جز آیینه زلا‌لی که از آن گله دارم که چرا حقیقت زندگی را از من پنهان کرد... !؟ و تو ای سنگ صبور لحظه لحظه های عمر کوتاه من ، میدانی چقدر می دانم دلت آنقدر بزرگ و دریایی است که مرهم زخم های بی کس ام باقی بمانی و یک امشب دیگر را با من تا سحرگاهان همنوا شوی. به سراغت نیامدم چون روح باران زده شیدای روزهای آشنایی گرفتار تگرگی بی پایان شد و اینگونه سیلا‌ب عشق در مسیر طغیان آمال و آرزوهایم تبدیل به سرابی شد. نبستی تا ببینی که چگونه غزل در تاب یاسمن تب کرده و تا صبح نالید نبودی تا ببینی که آسمان چه بی قرار و معصومانه اشک می ریخت و تن سرد مرا نوازش می کرد نبودی تا ببینی که چگونه چشمانم در انتظارت ماند و نیامدی... نمی شود!... نمی شود!... باید که باشی!... تصویر نمی شوند این رویاها بی تو!... دلم گرفته معنا... حالم خوب نیست. هوای گریه دارم. هوای شکستن. خرد شدن. بریدن... دارم می شکنم اینجا بی تو... نمی توانم معنا... نمی توانم دیگر... نمی توانم... چقدر صبوری باید که نشکند؟... بار اولم نیست... آخرین هم نیست بی شک... بارها و بارها و بارها شکستن را تجربه کرده ام بی حضور نازنینت... به کجای این کره ی خاکی بر می خورد اگر من و تو کنار هم بنشینیم؟... چه می شود اگر با هم حرف بزنیم؟... لبخند بزنیم به همدیگر... چه می شود؟... خسته ام ... دست به دست خدا سپرده ام که زمین نخورم... بس است دیگر انتظار... بیا معنا... من خسته ام... کسی را که دوست داری آزادش بگذار !!! اگر قسمت تو باشد ٬ برمی گردد و گرنه ..... بدان که از اول قسمت تو نبوده است حقیقت انسان به آن چه اظهار میکند نیست بلکه حقیقت او نهفته در آن چیزی است که از اظهار آن عاجز است بنابراین اگر خواستی او را بشناسی نه به گفته هایش بلکه به ناگفته هایش گوش فرا بسپار هر وقت بعد از 120 سال رفتی اون دنیا خواستی از روی پل صراط رد شی بهت گفتن یکی حلالت نکرده ... . بدون اون منم که می خوام به این بهونه یه باره دیگه ببینمت ای آسمان زیبا امشب دلم گرفته از های و هوی دنیا امشب دلم گرفته یک سینه غزق مستی دارد هوای باران از این خراب رسوا امشب دلم گرفته امشب خیال دارم تا صبح گریه کنم شرمنده ام خدایا امشب دلم گرفته خون دل شکسته بر دیدگان تشنه باید شود هویدا امشب دلم گرفته ساقی عجب صفایی دارد پیاله ی تو پر کن به جان مولا امشب دلم گرفته گفتی خیال بس کن فرمایشت متین است فردا به چشم اما امشب دلم گرفته دیشب فهمیدم که زندگی خراب است آروز سراب است امروز فهمیدم که گل ها هم می توانند سنگدل باشند وشمع ها هم می توانند بال و پر پروانه ها را در خود بسوزانند اره همه میتونند اینطوری باشن دورباشیم عزیزان دورباشیم ازسنگدلی وسوزاندن....... برای عشق تمنا کن ولی خار نشو. برای عشق قبول کن ولی غرورتت را از دست نده . برای عشق گریه کن ولی به کسی نگو. برای عشق مثل شمع بسوز ولی نگذار پروانه ببینه. برای عشق پیمان ببند ولی پیمان نشکن . برای عشق جون خودتو بده ولی جون کسی رو نگیر . برای عشق وصال کن ولی فرار نکن . برای عشق زندگی کن ولی عاشقونه زندگی کن . برای عشق بمیر ولی کسی رو نکش . برای عشق خودت باش ولی خوب باش وقتی تو نیستی ؛ رنگ دریا را دوست ندارم، شب به پایان می رسد من شب را باتو دوست دارم ولی خیلی وقته شب را نیز دوست ندارم؛چون ماه تاریکی شب را نمی زداید از لا به لای مریم های خفته با فانوسی کم سو راهی به سویت می جویم و تو نیستی، نیستی تا ببینی که چقدر امشب آسمان زیباتر است اما این آسمان را نیز دوست ندارم. ازنگاهت تندیسی می سازم از جنس پروانه های دشت خاطره. بگذار که در حسرت دیدار بمیرم... در حسرت دیدار تو بگذار بمیرم... دشوار بود مردن و روی تو ندیدن... بگذار بدلخواه تو دشوار بمیرم... بگذار که چون ناله مرغان شباهنگ... در وحشت و انوده شب تار بمیرم... بگذار که چون شمع کنم پیکر خود آب.... دربستر اشک افتم و ناچار بمیرم... میمیرم از این درد که جان دگرم نیست... تا از غم عشق تو دگر بار بمیرم... تا بوده ام ای دوست وفادار تو هستم... بگذار بدانگونه وفادار بمیرم
از منظومه ی چشمهایت که بگذریم به مثنوی موهایت می رسیم........................................
دل بی قرارم رو چطور آروم کنم؟
مگر چقدر تحمل دارد آدمی؟...
چرا خدا بر نمی دارد این فاصله ها را؟... 
| قالب جدید وبلاگ پیچك دات نت |
درباره سايت
منوی سايت
نويسنده سايت
پيوند های روزانه
آرشيو سايت
موضوعات سايت
پيوند ها
لینک های مفید
طراح قالب
امكانات سايت
آمار
وب سایت:
بازدید دیروز : 1
بازدید هفته : 5
بازدید ماه : 6
بازدید کل : 25329
تعداد مطالب : 151
تعداد نظرات : 13
تعداد آنلاین : 1
Alternative content