(عطرباران)

مرگ من روزی فرا خواهد رسید،

در بهاری روشن از امواج نور

در زمستان غبار آلود و دود،

یا خزانی خالی از فریاد و شور

مرگ من روزی فرا خواهد رسید،

روزی از این تلخ و شیرین روزها

روز پوچی همچو روزان دگر، سایه ای ز امروزها، دیروزها

بعد من ناگه به یک سو می روند،

پرده های تیرۀ دنیای من

چشمهای ناشناسی می خزد، روی کاغذها و دفترهای من

میروم از خویش و می مانم ز خویش،

هرچه بر جا مانده ویران می شود

روح من چون بادبان قایقی، در افقها دور پنهان می شود

می شتابد از پی هم بی شکیب، روزها و هفته ها و ماه ها

چشم تو در انتظار نامه ای،

خیره می ماند به چشم راهها

لیک دیگر پیکر سرد مرا، می فشارد خاک دامنگیر خاک!!

بی تو دور از ضربه های قلب تو،

قلب من می پوسد آنجا زیر خاک....

بعد ها نام مرا باران و باد، نرم می شویند از رخسار سنگ

گور من گمنام می ماند به راه،

فارغ از افسانه های نام و ننگـــ ...!!!!

نوشته شده در 17 / 12برچسب:,ساعت توسط ابری| |